مقاله جایگاه زن در شعر معاصر

این یک مقاله ای با عنوان جایگاه زن در شعر معاصر است که در۷ صفحه برای دانلود منتشر شده است.

چکیده :

در گذشته‌های ادبی ایران، گویا زن، خود را در حوزه معیارهایی قرار می‌داده و با تبعیت از همان معیارها بر سلطۀ ارزش‌های مردسالارانه می‌افزوده است. گرچه هم زن و هم مرد، معیارها و ارزش‌های خود را بر اساس اصولی که در آن جامعه رایج است دارند. ولی امروزه، آگاهی زن بر خود، به عنوان انسانی مستقل در دوران معاصر از نظر اندیشه و احساس، هویّت زن را مستقل کرده است و این حرکت در ادبیات فارسی و شعر معاصر از دوران مشروطیت و ادبیات مشروطه و کمی پیش از آن آغاز شده است. زنان، در حقیقت، پس از قرن‌ها درماندگی، حق فکری و ادبی خود را به دست آوردند و از آن پس، زنان شاعر نیز توانستند به عنوان انسان‌هایی با هویت زنانه، احساس قلبی، عواطف، درک و دریافت درونی خویش را از زندگی و دنیای پیرامون، بیان نمایند. و از این دوره به بعد، زنان بسیاری در عرصه ادبیات ظهور کردند که از قابلیت‌های زنانه، بسیار سخن گفته‌اند.

در شعر معاصر ایران، با تحولات عمده‌ای که پس از عصر «نیما» در شعر ما رخ داد، رویکرد غالب شاعران معاصر نسبت به زن تغییر کرد خصوصاً حضور دو شاعر پرتوان یعنی «فروغ فرخزاد» و «سیمین بهبهانی» لحن خاصی را از حضور  زن در فرهنگ شعری ما تثبیت کرد.(ابومحبوب، ۱۳۸۲!۵۴.)

البته وقتی از جایگاه زن درشعر فارسی سخن می‌گوییم، منظور، هم جایگاه شاعران زن در شعر معاصر می‌باشد و هم موضوع زن که شعر زنان و مردان شاعر معاصر به آن پرداخته شده است و نیز چگونگی دیدگاههای آنان نسبت به موضوع زن در شعر پرداخته می‌شود.

واژگان کلیدی: زن، شعر معاصر، سیمین بهبهانی، فروغ فرخزاد، شاعران معاصر

مقدمه:

شعر معاصر ایران از دوران مشروطیت، با موضوعاتی به تأثیر از جریان‌های خاص زمان، آغاز شد. تحریک حسّ بیداری مردم و تحریض آنان به درک موقعیت آشنایی با معنی استبداد و مفهوم فرهنگ و اصل حرّیت وآزادی، اصلی‌ترین هدفی بود که در آثار منظوم این دوران احساس می‌شد.

دورانی که نه تنها زبان شاعران، همان زبان مردم بود، بلکه عواطف و احساسات آنان نیز، با عواطف و احساسات مردمی که اغلب، با خواندن و نوشتن، آشنایی نیافته بودند، آمیختگی و اشتراک داشت. ناگفته نماند که بعد از مشروطیت، دو جریان‌شعری، در ایران پدیدار شد. به عبارت دیگر اگر جریانات شو مشروطه، همچون سرچشمه‌ای انگاشته شود، از این سرچشمه دو جریان مختلف شعری در دو مسیر گوناگون به راه افتاد. یکی شعرسنت گرا و دیگری و نوگرا.(حقوقی،۳۸۹،۳۹۹:۱۳۷۸)

شعر نوگرا که بنیانگذارش نیماست، حاصل آزادی تخیل و رهایی ذهن‌هاست. به این معنی که هیچ یک از قراردادهای شعر قدیم را نمی‌پذیرد. زیرا اگر بپذیرد ادّعای نوگرایی نمی‌تواند داشته باشد. البته در اوزان، همچون اوزان شعرقدیم فارسی است جز این که در شعر نو تساوی طولی شرط نیست و به اقتضای معنی و مفهوم، کوتاه و بلند می‌شود.

ادامه ی متن در فایل اصلی

در صورت بروز مشکل در دانلودمقاله ی جایگاه زن در شعر معاصر با پشتیبانی تماس بگیرید.